دیگه کمتر چیزی توی دنیا از ما “پنهون” میمونه. گوشیهامون میدونن چی دوست داریم، شبکههای اجتماعی حدس میزنن به چی فکر میکنیم، و الگوریتمها تصمیم میگیرن چی ببینیم.
اما یه سؤال مهم این وسط میمونه: وقتی همهچی داره تو رو شکل میده، خودت داری چی رو میسازی؟
الگوریتمها هوشمندن ولی روح ندارن. کارشون اینه که بر اساس رفتار تو، چیزایی رو جلوت بذارن که بیشتر دنبالش بری. اگه زیاد وقتتو صرف دیدن آدمایی کنی که فقط ظاهر زندگیشون قشنگه، کمکم فکرت همون شکلی میشه. اما اگه وقت بذاری و استعدادت رو بشناسی، اون وقت تو تصمیم میگیری دنیا چجوری رویت تأثیر بذاره، نه برعکس.
استعداد ساختنیه، نه فقط ذاتی. یعنی لازم نیست از اول بدونی قراره چی بشی؛ مهم اینه که هر روز یه قدم برداری برای شناخت و رشد خودت. وقتی استعدادت رو میسازی، شبیه یه برنامهنویسی میشی که داره “کُد زندگی خودش” رو مینویسه. نه مثل کسی که فقط داره طبق برنامهی بقیه زندگی میکنه.
مشکل اینجاست که الگوریتمها دوست دارن تو رو توی یه دایره نگه دارن — دایرهای از تکرار. چیزایی که دوست داشتی، باز جلوت میارن؛ چیزایی که نباید فقط یه بار ببینی، هزار بار نشونت میدن. و اگه حواست نباشه، این دایره کمکم تبدیل میشه به قفسی نامرئی.
اما وقتی استعدادت رو بسازی، میتونی این دایره رو بشکنی. چون ذهنی که درگیر یادگیری، تجربه و خلاقیته، رویدادها و محتواها رو خودش انتخاب میکنه، نه صرفاً مصرف. استعداد مثل یه فیلتر واقعیه که کمکت میکنه بفهمی چی ارزش وقتت رو داره و چی فقط برق بیخودِ شبکههای اجتماعیه.
پلتفرم ما کمک میکنه قبل از اینکه بقیه تصمیم بگیرن چی برایت خوبه، خودت این تصمیم رو بگیری. با تستها، تمرینها و آنالیزهایی که بهت نشون میده توی چه چیزایی توانایی داری، چطور میتونی رشدش بدی و ازش برای ساخت آیندهت استفاده کنی — آیندهای که با شناخت خودت ساخته میشه، نه با پیشنهاد الگوریتمها.
یادت باشه، هوش مصنوعی قراره دنیارو تغییر بده؛ ولی کسایی که خودشون رو میسازن، همیشه ازش جلوترن. چون ماشین میتونه تقلید کنه، ولی نمیتونه خلق کنه. فقط آدمیه که میتونه از استعدادش چیزی تازه بسازه.
پس قبل از اینکه الگوریتمها تصمیم بگیرن چی بشی، خودت تصمیم بگیر. استعدادت رو بساز، تجربه کن، زمین بخور، یاد بگیر، و ادامه بده.
چون آینده متعلق به کساییه که خودشون نسخهی اصلی خودشونن، نه کپیِ انتخابهای الگوریتمها.











